Już w najbliższą niedzielę, 22 października, zapraszamy na otwarcie wystaw Ruch Tektoniczny oraz Tożsamość. 100 lat polskiej architektury w Muzeum Historyczno-Archeologicznym w Ostrowcu Świętokrzyskim.

Skały i wzgórza, kamieniołomy i lasy, stal i ceramika – surowy, a zarazem fascynujący krajobraz i bogactwa naturalne Gór Świętokrzyskich. To one ukształtowały powojenną architekturę regionu.

Wystawa Ruch Tektoniczny to świetna okazja by poznać lepiej jeden z najstarszych geologicznie obszarów Europy.

Turyści w województwie świętokrzyskim chętnie odwiedzają miejsca o znaczeniu geologicznym. Region obfituje w bogactwa mineralne – od złóż piaskowców, wapieni oraz rud żelaza, miedzi czy ołowiu po unikatowy krzemień pasiaty. To tutaj odkryto i sklasyfikowano jako najstarsze znane człowiekowi tropy zwierząt lądowych na świecie. Można więc powiedzieć, że wszyscy pochodzimy spod Kielc. Jednak, mało kto wie coś więcej o architekturze regionu.

Ta wystawa jest dobrą okazją, by poznać to co najciekawsze w świętokrzyskiej architekturze. Od rozpoczętych jeszcze przed II Wojną Światową szpitali i szkół, przez zdobione, socrealistyczne gmachy wznoszone w latach pięćdziesiątych, ogromne osiedla i ekspresjonistyczne konstrukcje późnego modernizmu, powrót do tradycyjnej architektury i historyzmu w latach osiemdziesiątych po współczesne próby czerpania z unikatowych bogactw natury i krajobrazu.

Bogactwo architektury regionu nie wynika z liczby wybitnych budynków, ze znanych nazwisk projektantów czy ze spuścizny ogromnych założeń urbanistycznych. Tym, co w najciekawsze w historii tutejszej architektury, to jej ciągłość, współistnienie z krajobrazem i wykorzystywanie naturalnych bogactw regionu. Czerpanie z tradycyjnych technik, praca w często skomplikowanym terenie i walory krajobrazowe sprawiły, że architektura regionu wykształciła indywidualne cechy, z których dla współczesnych architektów i architektek płynie wielka lekcja pokory, współpracy i szacunku dla bogactw naturalnych i dla tradycji budowlanych Kielecczyzny.

Tożsamość. 100 lat polskiej architektury to projekt wystawienniczy, w ramach którego przyglądamy się fenomenowi architektonicznemu po 1918 roku na terenie Polski.

Na wystawie możemy poznać efekty badań prowadzonych od 2019 roku. Analizie zostało poddanych pięć miast: Kraków (1918–1939; Sztuka), Warszawa (1939–1956; Władza), Lublin (1956–1970; Społeczeństwo), Poznań (1970–1989; Transfer) i Katowice (1989–2018; Przemiana). By lepiej zdefiniować tożsamość polskiej architektury i urbanistyki przez tożsamości lokalne, wraz z lokalnymi kuratorami, w kolejnych latach przyjrzeliśmy się również Bydgoszczy, Łodzi, Szczecinowi, Gdańsku, Olsztynowi i Radomiu.

Wystawa to efekt dyskusji o zachodzących zmianach w polskiej architekturze i urbanistyce ostatniego stulecia. To okazja nie tylko do promocji polskiej kultury architektonicznej, lecz zachęta do refleksji nad naszym otoczeniem i jakością przestrzeni, w której żyjemy.