Nicolas Grospierre
Nicolas Grospierre (ur. 1975 r.) – artysta, fotograf, absolwent Institut d’études politiques de Paris oraz London School of Economics.
Laureat Złotego Lwa na 11. Biennale Architektury w Wenecji w 2008 roku (wraz z Kobasem Laksą, Grzegorzem Piątkiem i Jarosławem Trybusiem). Laureat nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2009) i Paszportu Polityki w kategorii Sztuki wizualne (2012). Stypendysta Graham Foundation for Advanced Studies in the Fine Arts (2014, 2020). Brał udział w rezydencjach artystycznych w Location 1 w Nowym Jorku (2008) i Stadtgalerie der Progr w Bernie (2012).
Jego fotografie były publikowane między innymi w magazynach „Piktogram”, „Fluid”, „Fotopozytyw” oraz w książkach, np. Warszawa w poszukiwaniu Centrum (Kraków 2005), The Wallpaper City Guide. Warsaw (Londyn 2008).
Jest autorem licznych projektów fotograficznych i instalacji, między innymi: Portrety społeczności: Kamionka (2001), Portrety społeczności: Podgórze (2002–2003), Visagnias (2003, wspólnie z Olgą Mokrzycką), Litewskie przystanki autobusowe (2003–2004), Hydroklinika (2004), Kolorobloki (2006), Biblioteka (2006), Mauzoleum (2007, wspólnie z Olgą Mokrzycką), Bank (2009), Kunstkamera (2009), Szklana pułapka (2009), Miasto, które nie istnieje (2012), Owalne gabinety (2013), Modern Forms (2016), Modern Spaces (2018).
Jest autorem licznych publikacji między innymi: Zdjęcie, które rośnie (Warszawa 2011, wraz z Tadeuszem Sumińskim), Open-Ended (Berlin 2012), Muzyka Milczenia (Września 2013), Modern Forms (Monachium 2016), Modern Spaces (Monachium 2018).
Wybrane wystawy indywidualne i zbiorowe:
- Portrety Społeczności: Podgórze, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa 2004;
- Nowi Dokumentaliści, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa 2006 (wystawa zbiorowa);
- Mauzoleum, Galeria Raster, Warszawa 2007 (z Olgą Mokrzycką);
- Biblioteka, Biblioteka Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2007;
- Hotel Polonia. The Afterlife of Buildings, Wenecja 2008 (Polski Pawilon na 11 Biennale Architektury w Wenecji, z Kobasem Laksą);
- The Self–Fulfilling Image, Cueto Project, Nowy Jork 2009;
- The Bank, Location 1, Nowy Jork 2009;
- Kunstkamera, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa 2009;
- Szklana pułapka, instalacja z Galerią Raster, Warszawa 2010;
- T A T T A R R A T T A T, Signum Foundation, Wenecja 2010;
- Lost in Architecture, 1000 Plateaus Art Space, Chengdu 2011;
- Miasto, które nie istnieje, Bunkier Sztuki, Kraków 2012;
- Axonometria, Galeria Alarcon Criado, Sewilla 2012;
- Owalne gabinety, Państwowa Galeria Sztuki, Sopot 2013;
- Modern Forms. A Subjective Atlas of 20th Century Architecture, Architecture Association, Londyn 2016;
- Życie. Instrukcja. Wystawa inspirowana twórczością Georges’a Pereca, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 2017 (wystawa zbiorowa);
- Późna Polskość. Formy narodowej tożsamości po 1989 roku, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa 2017 (wystawa zbiorowa);
- Heliosophia, Alarcon Criado Gallery, Sewilla 2017;
- Subiektywny atlas architektury modernistycznej, Instytut Fotografii Fort, Warszawa 2019;
- Longue Durée, Galeria Pola Magnetyczne, Warszawa 2019 (z Nelly Agassi).
Kolorobloki, 2005–2006 – to projekt pokazujący starzejący się modernizm – warszawskie biurowce typu Lipsk (projekt w latach 70. ubiegłego wieku został zakupiony w NRD) pokryte syntetycznym barwionym szkłem. Używany do ich budowy azbest jest jedną z przyczyn ich znikania z krajobrazu Polski. Również szkło, jakim modułowo wykończono budynki, źle zniosło upływ czasu. Często pojedyncze panele zastępowano innym materiałem. Zdjęcia, podobnie jak wykończenie fasad, zostały skomponowane modułowo. Mimo że w rzeczywistości mogły się od siebie różnić, autor przygotował zdjęcia tak, „że ich fasady mają te same proporcje i tę samą ilość pięter. Niektóre budynki zostały skrócone, a inne powiększone, poprzez dodanie wymaganej liczby paneli modułowych. Jedynym niezmienionym motywem na tych zdjęciach jest kolor elewacji”*.
Smyk (z historią w przyszłość), 2016 – To widok na żelbetową pierwotną konstrukcją modernistycznego budynku Centralnego Domu Towarowego (1951) zaprojektowanego przez Zbigniewa Ihnatowicza i Jerzego Romańskiego w latach 1947–1948 roku, na której deweloper powiesił wizualizację jego wyglądu po przebudowie. Mimo wpisania w 2006 roku budynku do rejestru zabytków nowy właściciel uzyskał zgodę na praktycznie całkowitą rozbiórkę obiektu.