Jan Bogusławski (1910-1982)
Według reguł sztuki i własnego upodobania.

Jan Bogusławski należy do grona wielkich osobowości polskiej architektury XX wieku. Projektował budynki, wnętrza, meble, detale architektoniczne i reklamy świetlne.

Mierzył się z odbudową Stolicy (m.in. Zamek Królewski), zaprojektował kultowe obiekty warszawskiego modernizmu (m.in. Pawilon „Chemii”), ale też architekturę sakralną najwyższej próby (m.in. konkatedrę w Stalowej Woli). Przejawiał pasję do rzeźby, malarstwa, muzyki, literatury. Kierował się regułami sztuki według których projektował własne formy. W zakresie meblarstwa rozwijał się wielotorowo: projektował sprzęty przeznaczone do mieszkań prywatnych, jak również do luksusowych wnętrz reprezentacyjnych (m.in. Urząd Rady Ministrów). Jego wielowątkowa twórczość nie ma wspólnego mianownika, poza chyba jednym – Bogusławskiego można określić jako jednego z ostatnich, wielkich indywidualności przedwojennego pokolenia architektów.

– rozmowa z prof. Janem Bogusławskim [rozmawia Marek Sadzewicz], „Stolica” 1954, nr 32 (346), s. 2-3.

Organizator: Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki
Współorganizator: Instytut Wzornictwa Przemysłowego w Warszawie
Kurator naukowy: prof. Bolesław Stelmach
Kuratorka: Weronika Sołtysiak
Koordynator: Artur Wosz
Architektura wystawy: Jan Strumiłło, Paulina Bukowska
Identyfikacja wizualna: Honza Zamojski
Komunikacja: Dominik Witaszczyk, Aleksandra Zaszewska
Wydarzenia towarzyszące: Marta Baranowska, Karolina Scheibe-Skorczyk, Artur Wosz
Współpraca IWP: Katarzyna Borowska, Katarzyna Puczyłowska

Wystawie będzie towarzyszyć drukowany katalog.

Podziękowania: Jerzy Bogusławski, Karolina Grobelska, Julia Dzienisiewicz, Anna Maga, Anna Kostrzyńska-Miłosz, Bożena Opioła, Małgorzata i Tomek Sikorowie, Katarzyna Uchowicz

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego