Definiowanie Przestrzeni Architektonicznej

Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki oraz Politechnika Krakowska im. Tadeusza Kościuszki zapraszają na kolejną edycję międzynarodowej konferencji „Definiowanie Przestrzeni Architektonicznej: Racjonalistyczna czy intuicyjna droga do architektury.”

Konferencja tworzy forum, miejsce dorocznej rozmowy o architekturze. Potrzebę uznano za stosowną w dobie szybkiego tempa przemian współczesnej codzienności, znajdujących wyraz także w sferze wydarzeń architektonicznych.

Pierwsze spotkanie w 2001 roku zainicjowało wielowątkową dyskusję. Wówczas, to pojemne hasło przyjęte jako nazwa cyklu, wskazało konieczność określenia kolejnych tematów: Projektowanie architektury a teoria,
– 2002 r., Granice architektur
– 2003 r., Architektura jako sztuka
– 2004 r. Rozmawiano o pięknie, użyteczności i kontekście architektonicznym. W kolejnych dyskusjach rozeznawano relację pomiędzy praktyką architektoniczną a wiedzą–teorią. Podczas piątego spotkania poszukiwano odpowiedzi na pytanie zasadnicze: Co to jest architektura?
– 2005 r. Szczęśliwie nie uzyskano jednoznacznej odpowiedzi!
– W 2006 r. omawiano rolę Architektonicznego tworzywa, zwracając uwagę na jego naturę materialną i ideową.
– W roku 2007 temat spotkania Co z tym pięknem architektury współczesnej? – pozwolił na rozstanie się z tęsknotą za pięknem, ale bez zgody na jego nieistnienie.
– 2008 r. definiując przestrzeń architektoniczną, postanowiono poruszyć problem roli i znaczenia – Dzieła architektonicznego w przestrzeni współczesnego miasta.
– 2009 r. roku tematem była: Teoria Witruwiusza we współczesnym kontekście,
– 2010 r. Architektura dziś,
– 2011 r. Trwanie i przemijanie architektury,
– 2012 r. Detal Architektoniczny,
– 2013 r. Zapisu Przestrzeni Architektonicznej,
– 2015 r. Gry i zabawy architektury.
– XV edycja w 2016 roku dotyczy tematu: Dom w mieście – właściwości rzeczy architektonicznej.
– XVI edycja w 2017 roku dotyczy tematu: Transmutacje betonu.
– XVII edycja w roku 2018 Tematem przewodnim konferencji była Racjonalistyczna czy intuicyjna droga do architektury. Współorganizatorem edycji był Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki.

– XVII edycja w roku 2019 Tematem przewodnim konferencji jest Tradycja i nowoczesność architektury.

 

Teza konferencji w 2019 roku:

Tradycja i nowoczesność architektury

  1. Przeszłość – przyszłość. Jesteśmy zanurzeni w czasie. Oznacza to nieustanne patrzenie – w przeszłość, wsłuchiwanie się w historię, wiara w tradycję, w moc dziedzictwa. Problem usytuowany jest gdzieś miedzy gloryfikacją, akceptacją, i – negacją. Podobnie traktowana jest – przyszłość, kojarzona z mitem – nowoczesności. W tej sytuacji teraźniejszość trwa tak krótko, że wydaje się, że nie istnieje: rzecz architektoniczna zrealizowana dziś, przemknie przez teraźniejszość i w tej samej chwili utknie w – przeszłości.
    Architektura, jak każda rzecz użyteczna zużywa się, i zapada się w – przeszłość; jeżeli rzecz należy równocześnie do przestrzeni sztuki to odchodzenie odbywa się łagodnie, ale zawsze jest nieodwołalne. Taka przeszłość może oznaczać śmierć, niebyt, zapomnienie, ale po jakimś czasie, zazwyczaj z niezrozumiałych przyczyn, może nastąpić – zmartwychwstanie.
  2. Tradycja… Może to być przeniesienie do sfery – tradycji. Tradycja ma status świętości; można w nią nie wierzyć ale nie wolno powiedzieć o niej nic złego; jest ważna, tworzy tożsamość kulturową. Bywa także, że jest pomocna w tworzeniu nowej wersji architektury, albo tylko mutacji, albo powidoku, albo…
  3. Kontynuacje. Od czasu Renesansu w kolejnych kierunkach architektury z powagą przywoływano formy architektury z przeszłości – dosłowne lub przetworzone. Inne gry z przeszłością prowadzono w czasach historyzmów. Korzystanie ze wzorców ustalonych w przeszłości określić można – ciągłością, kontynuacją, także tradycją.
    Historycznych pretekstów do tworzenia ideologicznych wytycznych wykorzystywała architektura socrealizmu. W innym miejscu powstawała architektura z przeszłością w tle i hasłem Blut und Boden Architektur. Tworzona w Europie architektura regionalna była wariacjami na temat ludowego budownictwa, nie bez poświaty patriotyzmów. A odniesienie do tradycji Chicago Tribune Tower Adolfa Loosa nie pasowało do swojej epoki.
  4. Nowoczesność. Nowoczesność architektury oznacza istnienie poza tradycją, poza przeszłością. Nowoczesność powstaje dziś, w teraźniejszości; oznacza nadzieję związaną z – przyszłością. Określenie nowoczesność zawiera wiarę w oryginalność i nowatorstwo technologiczne; jest realizacją racjonalizmu, zakłada prymat rozumu. Kształt, forma, idea, to co istotne, by rzecz nazwać sztuką – jest dodawana gratis przez artystę!
    Architektura nowoczesna to nie architektura przyszłości, to architektura  – dla przyszłości. Architektura przyszłości nie istnieje; będzie w przyszłości.
  5. Pamięć–niepamięć. Przeszłość jest mordowana przez niepamięć; dopóki rzecz jest pamiętana, także rzecz architektoniczna – istnieje poza przeszłością. Nie znaczy to, że istnieje w teraźniejszości. Spoczywa w rodzaju otchłani, w Światowym Muzeum Wyobraźni.
    Powstanie idei architektury ponowoczesnej, postfunkcjonalistycznej, wiązane jest z odrzuceniem racjonalistycznych idei nowoczesności. Niepamięć i intuicja zyskały nowe znaczenie. Przeszłość deformowana, przypominana ironicznie, stworzyła oryginalne formy sztuki architektonicznej – już odeszła w przeszłość?
  6. Eksperymenty i awangarda. Twórcy wierzą w istnienie architektury awangardowej.
    Wierzą, że awangarda decyduje o przyszłości architektury. Zazwyczaj pozostaje na papierze; ma nienawidząc przeszłości – prowokować dyskusje, szokować. Ma tworzyć własny świat nie naśladujący rzeczywistości, ni teraźniejszości, ni przeszłości, świat poszukujący – super nowości, nowej formy opartej na – niepamięci i nowej idei. Super nowość jednostkowa oznacza po prostu – eksperyment. Natomiast ruch rewolucyjnych twórców to – awangarda.
    Formy Awangardy z początków XX w. dziś są niepokojone wyciąganiem ich dla zaczynu kolejnej (nowoczesnej?), teraz intuicyjnej architektury.
 

Rada Naukowa:

Zbigniew Bać, Uniwersytet Zielonogórski
Claudia Battaino, Università di Trento
Wojciech Bonenberg, Politechnika Poznańska
Wojciech Buliński, Honorable Member
Herbert Bühler, Fachhochschule Münster
Wacław Celadyn, Chairman of the Scientific Council, Politechnika Krakowska
Armando Dal Fabbro, Istituto Universitario di Architettura di Venezia
Klaudiusz Fross, Politechnika Śląska
Krzysztof Gasidło, Politechnika Śląska
Jacek Gyurkovich, Politechnika Krakowska
Sławomir Gzell, Politechnika Warszawska
Julia Iwaszko, Kijowski Narodowy Uniwersytet Budownictwa i Architektury/ Kyiv National University of Construction and Architecture
Nina Juzwa, Politechnika Łódzka
Andrzej Kadłuczka, Politechnika Krakowska
Justyna Kobylarczyk, Politechnika Krakowska
Dariusz Kozłowski, Honorable Chairman of the Scientific Council
Tomasz Kozłowski, Curator of the Conference, Politechnika Krakowska
Konrad Kucza-Kuczyński, Politechnika Warszawska
Maria Misiągiewicz, Honorable Scientific Curator
Antonio Monestiroli, Politecnico di Milano
Marek Pabich, Politechnika Łódzka
Juan Palerm Salazar, Univ. de Las Palmas de Gran Canaria
Wacław Seruga, Politechnika Świętokrzyska
Bolesław Stelmach, NIAiU/ National Institute of Architecture and Urban Planning
Juan Luis Trillo de Leyva, Escuela Tecnica Superior de Arquitectura de Madrid
Elżbieta Trocka-Leszczyńska, Politechnika Wrocławska
Stefan Wrona, Politechnika Warszawska
Rafi Segal, Massachusetts Institute of Technology
Gino Malacarne, Università di Bologna
Jan Słyk, Politechnika Warszawska

INFORMACJE ORGANIZACYJNE:

Konferencja odbędzie się w dniach 22 – 23 listopada 2019 (piątek – sobota), w Krakowie, w kampusie Politechniki Krakowskiej, ul. Warszawska 24, Pawilon Konferencyjno – Wystawowy „KOTŁOWNIA”.

Podstawą obrad będzie dyskusja prowadzona przez moderatorów podczas zaplanowanych sesji.

Dyskusję poprzedzają referaty wprowadzające, uzgodnione z organizatorami.

Przed rozpoczęciem obrad wszyscy uczestnicy otrzymują wydawnictwo konferencyjne.