Film przybliża zagadnienia związane z luksusową, modernistyczną architekturą mieszkaniową przedwojennej Polski. Jest to spacer po domach własnych znanych architektów-modernistów oraz wybranych kamienicach z Warszawy, Katowic, Krakowa, Gdyni i Lwowa.

Czym był luksus w modernistycznej architekturze lat 30.? Zdaniem występującego w filmie architekta prof. Konrada Kuczy-Kuczyńskiego, był to standard materiałów, wyposażenie techniczne oraz detale związane z rzeźbą i malarstwem. Architekt Michał Leszczyński dodaje również lokalizację, a więc „dobry adres” i ogród, jako wyznaczniki wysokiego standardu. Większe polskie miasta miały ulice, a nawet dzielnice będące „wyspami luksusu”. Dr Ryszard Nakonieczny wskazuje loggie i ogrody zimowe jako wyróżniki architektury luksusowej na Górnym Śląsku. Rekompensowały one niemożność przebywania na zewnątrz w zanieczyszczonym środowisku. Wyróżnikiem była też konstrukcja stalowa, w której zaczęto stawiać domy.

Występujący w filmie historyk sztuki prof. Andrzej Olszewski zauważa, że wille były pierwszymi przykładami nowych idei, stąd niektóre z nich weszły do historii modernizmu. W przedwojennej Polsce luksusowe wille projektowali awangardowi architekci. Stawiając własne domy eksperymentowali z nowymi pomysłami. W latach 1927-28, na warszawskim Żoliborzu powstała pierwsza w pełni awangardowa realizacja w Polsce – willa własna Barbary i Stanisława Brukalskich. Ten funkcjonalistyczny dom ma kubistyczną bryłę i otwartą wewnętrzną przestrzeń. Nie jest jednak pozbawiony detalu. Profesor A. Olszewski przywołując corbusierowskie stwierdzenie, że „dom to maszyna do mieszkania”, pyta – dlaczego ma to być tylko gołe pudełko? Porównuje dom Brukalskich do ikonicznego domu Ritvelda w Utrechcie. Willa Brukalskich była idealnym przeniesieniem malarstwa neoplastycyzmu na architekturę.

W podobnym międzynarodowym stylu, z zastosowaniem zasad modernistycznej architektury, wyznaczonych przez Le Corbusiera, zaprojektował swój dom przy ul. Katowickiej w Warszawie inny modernista – Bohdan Lachert. Architekt jeszcze bardziej podkreślił rolę przestrzeni wnętrza. Natomiast bryła budynku przypomina formą statek, z charakterystycznym dla architektury modernistycznej tarasem na dachu. Z wnętrza prowadzą na taras spiralne okrętowe schody. Przewodnikiem po domu Lacherta jest Beata Chomątowska, autorka biografii architekta. – „To jeden z pomników modernizmu polskiego. Ten dom wyprzedzał swój czas” – uważa pisarka. Inne przykłady prezentowanych w filmie domów własnych architektów to warszawskie wille: Bohdana Pniewskiego i Romualda Gutta oraz Tadeusza Michejdy w Katowicach. Przykłady bardzo różnych odmian modernizmu.

Przykładami modernistycznych kamienic są warszawskie realizacje Juliusza Żórawskiego: „Dom Wedla”, „Szklany Dom” i kamienica w alei Przyjaciół. Architekt Jan Strumiłło opowiada o rozwiązaniach zastosowanych przez Żórawskiego. Budynki te są przepełnione marynistycznymi elementami: tarasami, żaglami na dachu, spiralnymi schodami i bulajowymi oknami. Widać w tym modernistyczną fascynację statkami i maszynami. W realizacjach Żórawskiego zwracają również uwagę elementy lokalnej ozdoby: dopracowany detal, posadzki z gorsecików, kute kraty. – Bóg jest w detalu – pointuje za Miesem van der Rohe – profesor Andrzej Olszewski.