3. Architektura mieszkaniowa. Osiedla społeczne

Film dokumentalny opowiada o architektoniczno-społecznych próbach rozwiązania kryzysu mieszkaniowego w przedwojennej Polsce, poprzez budowę modernistycznych budynków i osiedli społecznych.

Po odzyskaniu niepodległości palącym stało się rozwiązanie problemu braku mieszkań. Najtrudniejszą sytuację mieszkaniową mieli najubożsi. Przybywający ze wsi do miast robotnicy gnieździli się w małych izbach. Brakowało funduszy na wspieranie inwestycji mieszkaniowych, szczególnie w okresie kryzysu gospodarczego przełomu lat 20. i 30. Boom budowlany nastąpił dopiero w połowie lat 30. i objął zarówno inwestycje społeczne dla niezamożnych jak i te luksusowe we wszystkich większych polskich miastach.

Mieszkaniówkę społeczną w filmie reprezentują osiedla z Warszawy, Łodzi i Gdyni, których projekty pokazano przed wojną na międzynarodowym kongresie architektury nowoczesnej we Frankfurcie w 1929 roku. Historyk sztuki prof. Marta Leśniakowska opowiada o powstawaniu, założeniach projektowych i zróżnicowanych formach architektonicznych warszawskich kolonii żoliborskiego WSM, dr Błażej Ciarkowski o osiedlu Montwiłła-Mireckiego w Łodzi, dr Marcin Szerle przedstawia budynki Gdyńskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Architekt Maciej Miłobędzki zwraca uwagę na bogaty program społeczny i edukacyjny jaki wprowadzali dla mieszkańców osiedla lewicowi działacze spółdzielczy Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Ważną rolę pełniły przestrzenie wspólne: podwórka, ogrody, świetlice, w których nawiązywały się więzi społeczne.

Osiedla społeczne projektowali przede wszystkim architekci wywodzący się ze środowisk awangardowych, którzy inspirowali się teoriami i dokonaniami „papieża modernizmu” Le Corbusiera i przenieśli na polski grunt głoszone przez niego założenia nowoczesnej architektury. Do tej grupy należeli tworzący grupę „Praesens”: Stanisław i Barbara Brukalscy, Szymon i Helena Syrkusowie, Bohdan Lachert i Józef Szanajca.

Dzisiaj mieszkańcy przedwojennych osiedli społecznych zaczynają się konsolidować i budować swą tożsamość odwołując się do historii osiedli i ich modernistycznej architektury. Tak jest w przypadku społeczności łódzkiego osiedla Montwiłła-Mireckiego, o której w filmie opowiada jego mieszkanka – Dorota Fornalska.

Zdaniem prof. Marii Leśniakowskiej architekci, którzy zaprojektowali osiedle takie jak przedwojenny WSM byli dalekowzroczni, bo stworzyli atrakcyjną przestrzeń do życia nawet dziś, czyli w XXI wieku.