Bohaterami filmu są przedwojenne budynki modernistyczne wzniesione na potrzeby władz ustawodawczych, wykonawczych, samorządowych i sądowniczych. Nowo powstałe po 1918 roku państwo było zobowiązane do przygotowania dużej liczby gmachów administracji państwowej, ministerstw oraz urzędów lokalnych, których brakowało po zaborach.

Urzędy i siedziby władz miały symbolizować siłę i nowoczesność odrodzonego państwa. Powstawały jeszcze w latach dwudziestych XX wieku, często w stylistyce klasycyzującej, o bryłach dalekich od corbusierowskiego funkcjonalizmu, jednak z elementami zmodernizowanego detalu na elewacji.

Solidność państwa przejawiała się w monumentalności formy i używaniu dobrych materiałów, a także w kompleksowym projektowaniu budynków – również wnętrz, razem z meblami i elementami wyposażenia.

W filmie prezentowane są budynki parlamentów – Sejmu RP i Sejmu Śląskiego, z symboliką niepodległego, demokratycznego państwa. Pojawiają się również gmachy ministerstw: Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, zaprojektowanego przez Zdzisława Mączeńskiego oraz Ministerstwa Robót Publicznych autorstwa Rudolfa Świerczyńskiego. Obiekty władzy sądowniczej reprezentuje monumentalny budynek Sądów w Warszawie, zaprojektowany przez architekta Bogdana Pniewskiego.

O charakterystycznych dla tego okresu sposobach budowania autorytetu władzy – za pomocą monumentalnych form architektonicznych, schodów, solidnych materiałów i symboliki – opowiadają w filmie historycy sztuki: prof. Andrzej Olszewski, dr Monika Kuhnke, dr hab. Waldemar Baraniewski, dr hab. Michał Pszczółkowski, a także autor projektów współczesnych budynków sejmowych – architekt prof. Bolesław Stelmach.