Tematyka Konferencji staje się coraz bardziej aktualna. Kiedy po raz pierwszy w 2009 goszczono na niej uczestników i prelegentów, idea była zrozumiała jedynie dla bardzo świadomych inwestorów, urzędników czy architektów i konserwatorów.
Dzisiaj jej postulaty wypracowane przez poprzednie edycje są głoszone przez wszystkie środowiska zajmujące się projektowaniem i rozwojem miast. Kolejne budżety Unii Europejskiej będą zawierały twarde klauzule dotyczące ekologii, śladu węglowego, czy jak największego nasycenia zielenią miast, zwłaszcza tych zamieszkałych przez wielomilionowe populacje.
Zapewne debata konferencji skoncentruje się na działaniach, środkach i metodach, które prowadzą do skutecznego zespolenia martwej tkanki urbanistycznej z żywym organizmem miejskiego kontekstu. Problem ten jest istotny zarówno w wypadku dużych zespołów poprzemysłowych rewitalizowanych wobec braku odpowiedniego otoczenia miejskiego jak i w warunkach waloryzacji zespołów zabytkowych w czynnej, dominującej tkance miejskiej. Tegoroczne spektrum przypadków jak zwykle obejmie działania podejmowane na rzecz ochrony zabytków w skali całego kraju.