Katowicki dworzec kolejowy „Brutal”, warszawski Supersam, olsztyński Powszechny Dom Towarowy Dukat, lubelskie kino Kosmos – to przykłady wybitnej architektury powojennego modernizmu, które zniknęły z przestrzeni miast polskich po 1989 roku. Ucierpiały też założenia urbanistyczne, czego doskonałym przykładem jest warszawska Ściana Wschodnia. Refleksja nad wartością tego dziedzictwa przyszła późno, z pewnością za późno dla wielu architektonicznych znakomitości, jak choćby tych wyżej wymienionych. W ostatnich latach obserwujemy jednak już nie tylko zwiększone społeczne zainteresowanie tą architekturą, lecz także skuteczne próby jej ochrony. Nie zastanawiamy się, czy chronić, ale jak to robić stojąc przed konserwatorskimi dylematami. Wektor dyskusji przechylił się w kierunku perspektyw ochrony architektury sprzed trzech, czterech dekad. Jednak czy wszystko zostało już zrobione w zakresie skutecznej ochrony powojennego modernizmu? Jakie wyzwania przed nami nadal stoją? Jak powinniśmy systemowo chronić tę urbanistykę i architekturę? Jakie mamy perspektywy na rehabilitację modernistycznych blokowisk doby PRL-u? Co z doświadczeń walki o ochronę tej architektury możemy wykorzystać w upominaniu się o młodsze dziedzictwo?