NIAiU na konferencji o kieleckich dobrach kultury współczesnej

22 maja w kieleckiej Poczytalni na dVoRcu odbyła się konferencja „Kieleckie zabytki i nie zabytki – program opieki nad zabytkami i dobra kultury współczesnej”.

Wydarzenie zorganizowane przez Świętokrzyską Okręgową Izbę Architektów RP oraz kielecki oddział SARP inicjowało proces tworzenia lokalnej listy dóbr kultury współczesnej – wybranych przykładów najnowszej architektury, które warte są objęcia ochroną w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego.

Wśród ekspertek i ekspertów dzielących się wiedzą znaleźli się przedstawiciele NIAiU:
Aleksandra Stępień-Dąbrowska – główna specjalistka ds. naukowych i badaczka architektury lat 80. i 90. XX wieku – opowiedziała o warszawskich doświadczeniach w tworzeniu takiej listy, w tym kryteriach wyboru obiektów.
Kacper Kępiński – Zastępca Dyrektora i autor przewodnika „Ruch tektoniczny” po powojennej architekturze województwa świętokrzyskiego – na podstawie własnych badań przedstawił rekomendacje dla potencjalnych kieleckich dóbr kultury współczesnej.

Całość konferencji do obejrzenia:

Co to są dobra kultury współczesnej (dkw)?

Zgodnie z definicją z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym są to niebędące zabytkami dobra kultury, takie jak pomniki, miejsca pamięci, budynki, ich wnętrza i detale, zespoły budynków, założenia urbanistyczne i krajobrazowe, będące uznanym dorobkiem współcześnie żyjących pokoleń, jeżeli cechuje je wysoka wartość artystyczna lub historyczna.

Dobra kultury współczesnej podlegają ochronie planistycznej. Aby tak się stało, w dokumencie nadrzędnym dla gminnych miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego – obecnie są to strategia gminy i plan ogólny – należy określić zasady i zakres takiej ochrony.

W pracach nad tworzeniem list dóbr kultury współczesnej niezbędne są rzetelne badania, które stają się podstawą do właściwego wartościowania najnowszej architektury. Pracownicy i pracowniczki NIAiU współtworzą zespoły zajmujące się tworzeniem list. Zbierają również wiedzę o metodologii działań takich zespołów w innych ośrodkach.